Aftellen

Binnen een maandje zit ik terug in België en eerlijk gezegd zie ik er wel naar uit. Ik mis jullie allemaal te hard :o) en de vleermuizen blijven me maar teisteren. Deze morgen ging ik naar het toilet en toen ik rechtstond kwam er onder men poep weer ne grote uitgefladerd. Ik met men broek nog half af snel het wc uit. Dat is ondertussen al de derde keer en ik ben het beu! Ik moet elke keer terug al men moed bijeenrapen om de volgende keer terug te gaan. “Dorien, doe niet zo flauw, das maar een onnozel vleermuis, die doen niks”. Alhoewel dat Steven zei, als die bijten, dat ge dan toch beter bent ingeënt tegen hondsdolheid. Ik dacht, die mannen hebben toch geluk, die kunnen rechtstaand plassen, dus dan zie je die vleermuis natuurlijk aankomen. Dus wat heb ik nu gedaan: ik heb uit wat karton een plastuit gemaakt (en geplastificeerd). Tis misschien wa vies, maar heb al geprobeerd en het werkt, en tis beter dan een vleermuis tegen u gat te krijgen he...

Het is nu waarschijnlijk de laatste of één van de laatste keren dat ik iets op men blog schrijf. 19 april komt de projectleider van Terradialoog naar Malawi om hoogte te nemen van het projectverloop. Daartegen moet dus mijn algemeen kadervoorstel af zijn. Slijt dus nu vooral men dagen achter de computer en probeer alle projectjes zo gestructureerd mogelijk uit te typen en te bundelen. De studenten hebben nu vakantie dus het is hier stilletjes en kan zo ook gebruik maken van de klaslokalen als kantoor. Wel komen de kindjes me nog af en toe storen (op de ramen komen kloppen, vragen voor ballonnen en met men rekenmachientje komen spelen). Af en toe moet ik toch een beetje streng zijn en ze buiten sturen dat ze me efkes moeten laten werken.

Elke dag komen er ook nog groepjes vrouwen langs, die via via gehoord hebben dat ze hier een BH hebben gekregen.We maken dus nog elke dag vrouwen gelukkig. Als ik ze nadien tegenkom trekken ze fier hun t-shirt naar beneden om te tonen dat ze hem al aan hebben. Vooral de onderbroeken waren snel de deur uit, zelfs de pikante stringetjes. Dan moesten ze toch wel eens raar kijken: “Wat is dit?”. Ikke een beetje verlegen, “Een onderbroek”, en dan keken ze eens raar en moesten lachen.. Maar achteraf zag ik dan wel dat ze het toch meehadden genomen. Zelf ook plat gelegen van't lachen met Anna, die af en toe een exemplaartje komt showen.

Van de oplaasbare ballen heb ik een groot deel aan de kinderafdeling in het ziekenhuis in Mzuzu gegeven. Daar werkte ook een Belgische verpleegsters, Heidi, die geprobeerd heeft alles zo eerlijk mogelijk te verdelen. Natuurlijk waren er meer kindjes dan ballen, dus hadden ze vooropgesteld dat alle kindjes die ouder waren dan 1 jaar een bal kregen. En plots waren natuurlijk ook de allerkleinste 1 jaar. Heidi vertelde me dat ze vooral veel kindjes binnen krijgen met brandwonden. Elke keer als ze erover verteld, met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht, denk ik toch dat ik niet in staat zou zijn haar job te doen. Ik moest in ieder geval heel hard dankuwel zeggen voor de cadeautjes. Ze ging me nog een foto doorsturen.

Bovendien is mr Ziba nog een mail aan het schrijven om jullie allemaal te bedanken. Hij vroeg de emailadressen van al degene die iets hebben gegeven, maar omdat ik niet van iedereen het adres heb stel ik voor dat Karin de mail uitprint om de familie van Bert te bedanken en ons mama voor Kristien enzo he...

Goed, ik ga er nog even invliegen en zie jullie allemaal terug in Mei!

Dikke kus,

Dorien